Aslında bu konuda yazmak değildi niyetim ta ki çalışan bir arkadaşıma,ada ve arası götürdüğüm hafta içi cimnastik grubundan bahsedinceye kadar..çalışan arkadaşım ,hafta içi götürdüğümü söyleyince,
"Çalışıyorsan çocuğun herşeyden mahrum kalıyor!" Dedi ve mideme bir yumruk oturdu,hafta sonu gruplarından da bahsettim ama,hafta sonu için sürekli çocuklarla ilgili işlerin (doktor,ödev,alışveriş) biriktiğini ve pazartesinin nasıl geldiğini anlamadığını anlatınca diyecek bir şey bulamadım.haklı çok haklı.
Çalışmamak çocuklardan sonra benim kararımdı,böyle bir seçme şansım vardı,aile şirketinde çalıştığım için istediğimi zaman dönebileceğimi bilerek ayrıldım işten,adanın arkasından aras gelince,süresiz iznim uzadı,bir gün yeniden çalışabilmek en büyük dileğim.ben çalışmadan duramayanlardanım çünkü 2014 sonu 2015 başı inşallah diyorum.evet diyorum çünkü rahatım evde çocuklarımı büyütüyorum,istediğim yere istediğim zaman(hafta içi yoğunluk azken) götürebiliyorum,keyfim istemesse evde uydurduğum oyunlarla çocukları oyanlıyorum vs.
Anne olmak zor,kimimizin çocuğu yemiyor,kimi uyumuyor ama aslında başlıca sorun ya eski sosyal hayatımızı özlememiz yada bu folik asit bebelerinde var bir durum daha orayı çözemedim:))
Çalışmayan anne olmak bazen zor evet ama çalışmayan anneyim,günümün yarıdan çoğu çocuğuma ne pişireyim ne oyun öğreteyim diye geçerek tükeniyor gibi şeyler yazarak komik olmak değil derdim.
Evde oturduğum halde daraldığım,tuvalete bile yalnız gidemiyorum,sıcak çay içemiyorum die söylendiğim olsa da ben haddimi bilirim!!duracağım yeride..
Çalışan kadın olmak değil ama çalışan anne olmak zor!çok arkadaşımdan biliyorum,"mecburum"diyerek lohusalığı biter bitmez(doğum izni 113 gün maalesef ülkemizde) işe-ayakları geri geri giderek-dönenini,2saatte bir süt sağanını,iş saatinde gözü telefonda evden gelebilecek aramaya karşı kulak kesilenini,ne yedi,ne içti,kaç kere kaka yaptı diye defalarca evi,annesini yada yardımcısını arayanını.
Eğer çocuğunun yanında annesi veya çok yakın akrabası varsa belki bir nebze daha kolay,anne için işler.
Ama bence "çalışan anne olmamının"en zor yanı o göğüsünle boğazın arasına yapışan vicdan denen illet..yani arkadaşımın bana "çalışan anneysen çocuğun herşeyden mahrum"derken ki yüz ifadesi,vicdanen kendini suçlu hissetmesiydi.
Tabii şu da var,işe gidince nefes alıyorum diyen anneler olsa bile ben yinede zor olduğunu düşünüyorum sabah evladını evde bırakıp gitmenin.
Bu devirde "çalışan-çalışmak zorunda-anne" olmak zor evet ama empati yapıyorum da benim annemde benim geleceğim için çalışan,yorulan,üstüne üstlük gelip birde evde benimle uğraşsaydı daha fazla gurur duyardım annemle.
Çalışan tüm anne arkadaşlarımı takdir ediyorum ve eminim sizin çocuklarınız ilerde bu kadar özverili anneleri olduğun için sizinle gurur duyacaklardır.
ahh ahh iki haftadır işe başlamış çalışan bir anne olarak, yazıyı okurken gözlerim doldu :(
YanıtlaSilAklının evde kalması mı? ilk defa yapacağı şeylerin keşiflerinin ilk görenin sen olmayışın mı?
Ne yedi ne içtisi mi? Acaba bakıcı nasıl davranıyor, çocuğum duygusal olarak nasıl hissediyorlar??
Henüz 6 aylık bebeğimi bıraktım ve işe başladım, hayat gerçekten zor, iyiki birbirini bu kadar iyi anlayabilen kadınlar var :)
helal olsun size! ilk defa çalışmayan bir anne çalışan annenin hakkını teslim etmiş! :) çalışmayan anneler öyle komik savunuyorlar ki kendilerini..dediğiniz gibi hemen savunmaya "ama ben bütüüün gün ne yedirsem diye düşünüyorum..ama ben bütüüün gün hangi aktiveteye götürsem yararlı olur diye düşünüyorum..ama ben bütüüün gün yemek yiyemiyorum..vs.vs." sanki çalışan anneler bunları düşünmüyorlar..çalışan anneler çalışmayan annelerin yaptığı herşeyi yapıyorlar üstelik bir yerlerine motor takılmışcasına konsantre bir şekilde yapıyorlar (haftasonları özellikle) ve üstüne bir de "başkaları" için iş yapıyorlar..bütün annelerin işi zor çalışsın çalışmasın ama bazı çalışmayan anne yazılarında bizlere çok haksızlık yapıldığını hissediyorum :) ada'yı ve aras'ı öperim! :)
YanıtlaSil