Adaletli olmak yada olmamak!işte bütün sorun bu:)

2 bebekle hayat,dışarıdan bakıldığında ah ne güzel birlikte büyüyorlar gibi görünebilir fakat anneyi fiziksel ve zihinsel olarak o kadar yoruyor ki hemşire anlatmakla bitmez.aras zaten kolikti,zannediyordum ki koliği aşınca,aras yürüyünce tüm sorun ortadan kalkmış olacak!maalesef yanılmışım.

Benimde  kardeşlerimle çocukken bir sürü kez ufacık bir çikolata yada bir oyuncak için kavga ettiğim,ağladığım olmuştur (annem ısrarla,siz hiç birbirinizi  kıskanmadınız dese de,doğanın kanunu bu illaki kavga etmişizdir) ama bizim evdeki durum bazen çözülemez bir hal alıyor.

Ada en başlarda arasa karşı çok sıcaktı fakat ne zamanki  aras 6aylık olup oturmaya başladı,sanki başına gelcekleri bilirmiş gibi ne zaman ada ona yaklaşsa saçından yapışıyordu çocuğa,ada ağlıyordu ama arasa zarar verecek herhangi  bir teşebbüste de bulunmadı hiç,gerçi dışarıda da ada hep hırpalanan bir çocukken okuyun bakın hikayenin sonunda ne oldu?

Anacım,aras habire oturduğu yerden eli kolu ne zaman uzansa adacığın saçına yapıştı,yüzünü yoldu ,"yapma oğlum,etme oğlum"yok laf anlar mı o aylarda  el kadar bebe:)

Biz tabii kendimizi avutuyoruz koca kişisi ile,biryürüsün birlikte oyunlar oynamaya başlasınlar,omo reklamlarındaki elele tutuşan,oynaya oynaya yorulan kardeşler gibi olucaklar diye.yok hemşire nerde??

Aras büyüdü,kavga boyut değiştirdi,aynı renk 2 oyuncak  için birbirlerinin ellerine yapıştılar,aras adanın elindekini istiyor,ada arasın elindekini!! Yapmayın evladım aynı işte bu oyuncaklar diyoruz ama dinleyen kim?

Aras,adaya sadece o anlık herhangi bir oyuncak veya yiyecek için tepki verip,diğer zamanlarda öpmek için koşuyor,ada hooopp atıyor tekmeyi arasa,haydii al başa,oğlum yapma,kızım yapma derken vallahi zihnen tükendim ne yalan söyliyeyim.

Her zaman böyle değil tabii arada birbirlerine sarılıyorlar,öpüyorlar, ya da ben adanın burnunu aspire ederken aras bana kızıyor mesela,ablasını koruyor,ne yalan söyliyeyim o kadar hoşuma gidiyor ki birbirlerini,arada da olsa,böyle sevmeleri korumaları:)

Tek tek ele alındıklarında uyumlu çocuklar ama kardeşlik işte,bu kavgalar işin tuzu biberi olsada benim için adaletli olmak kolay fakat o an için ağlayana "sen haksızsın"demek çok yıpratıcı:(

İlerde biliyorum ki (kendi kardeşlerimden)birbirlerine tapacaklar fakat şimdi bizim evde durum tam mahkemelik.

En büyük sorunsal ise maalesef benim,yani anne!aynı anda ikiside kucağıma gelmek istiyor,aynı anda ikiside "anne bana süt içir"diyor yada aynı anda ikiside yemeklerimi yedirmemi istiyor ve ben bir annenin kendini ne kadar çaresiz hissedebileceğini  biliyorum maalesef.

Aslında,kavgalarında uzlaştırıcı olmayada çalışmıyorum açıkçası sadece adaletli olmaya  çalışıyorum yani o an kimin canı yanmış,kim ağlıyormuş,bununla değil kim haklı onu sorgulayıp buna göre "yapma!" Diyorum haksız olana.

Fakat diyorum ilerde hiç hatırlamayacakları şu anları yaşarken en zoru adaletli olmak karşında ağlayan bir bebe varken.ama napıcan mecbur hemşirem:)