Adaya hamile olduğumu öğrendiğimde çirozun tekiydim, 9 ayda tam 38 kilo aldım fakat 3.500 kg bir bebe doğurarak, kocamın "kalan 34.5 kg noolucak?"tacizlerine maruz kalmış, baby blues dönemini teğet geçmiş, sütün mü yetmio sorularına kimi zaman içerlemiş kimi zaman çemkirmiş bir ana olarak şunu söyleyebilirim ki annelik içgüdüsel bir şey ve bir anneye akıl vermek kadar gıcık edici bir şey tok, misal ben adaya kadar hayatımda alt değiştirmemişken, bir anda yaptım işte oldu öyle çok da büyütülecek bir olay değilmiş dedim. fakat o geceler varya uykusuz geceler hakikaten şairin üzerine şarkılar yazmasına değer geceler yaaarrr yaaarrr:))
Uykusuz gecelerim 6. Ayda bitti,ada 6. Aydan itibaren 21.00 da uyumaya başladı ve hatta bendeki özgüvene bakınız ki (şimdi olsa hayatta gidememem) kocamla 3 günlüğüne fransaya bile gittim adayı anneme bırakıp:))
Derken adanın ek gıda dönemi geldi, ilk 15ün kahvaltıyı ve öğlen yemeğini blender dan geçiriyordum ki baktım bunu yiyende nihayetinde insan evladı "yazık"dedim küçük parçalar halinde hazırladım öğle yemeğinde sebzelerini, kahvaltısını, ada da beni hiç üzmedi desem yeridir, ne verdiysem yedi gerçi bazen ıı-ııh dedi ama o kadar kusur kadı kızında da olur:))
Eh bende vermişim o ara 38 kilonun 29 unu, mutluyum, ada olmuş 9 aylık, keyifli geçiyor günler, düğünler müğünler derken ve ada 11 aylıkken bazı rahatsızlıklarım sebebiyle gittiğim kadın doğumcum 11 haftalık hamile olduğumu söylediğinde yaşadığım şoku şöyle anlatıyım "nayırrrr nolaamazzz" türk filmlerini canlandırın gözünüzde
Tabii biz dahil, aileler şokta, kimi diyor iyi oldu büyür ikisi yanyana, kimi diyor vah sana vahlar sana, ben ne yapacağımı şaşırmış durumda 6 aylık olana kadar karnımdaki sabi, taşıdım adayı kucağımda, fakat o saat itibariyle doktorumdan gelen yasak ile adayı kucağıma alamadım ve bu inanılmaz bir yaradır hala içimde, diyorsunuzdur ki nolucak fakat belki o an hamileliğin verdiği hormonal yangın belkide adaya karşı çektiğim inanılmaz vicdan azabı düşündükçe hala içimi acıtır.
Zehirlenmeler, ağrılar, vizdan azapları derken aras 39+3 de kucağıma verildiğinde artık 2bebeli bir anaydım ve ben yandım yarrr yandımm:)) evet şimdi gülebiliyorum bu duruma çünkü aras şu an 18 aylık ve çok stresli ve bir o kadar dramatik dönemi geride bıraktık fakat başka bir postta kolik bebek, küçük yaşta "abla"olmayı anlatmak istiyorum. O kadar uzun o kadar zor bir dönemdi ki herkese nacizane tavsiyem (tabiiki planlıysa) ilk çocuğunuz anaokuluna gitmeden kimsenin gazına gelmeyin ve bekleyin:))
0 yorum:
Yorum Gönder